Οι Μαγικές ιστορίες-The Fabulous Tales of Don Domingo
Από το οπισθόφυλλο
Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο είναι το δώρο που άφησε ο Δήμος (αγνώστων λοιπών στοιχείων) στους συνανθρώπους του πριν εξαφανιστεί. Είκοσι και μία μαγικές και παράξενες ιστορίες που άλλους τρόμαξαν κι άλλους παρηγόρησαν, όταν η ζωή έσφιγγε περίεργα γύρω τους και τα περιθώρια αντίδρασης μίκραιναν. Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο ελάφρυναν τις λογικές σκέψεις από το βάρος του αποτελέσματος, τον στόχο από το βάρος της αποτυχίας, απάλυναν τις ψυχές των ανθρώπων και τις γέμισαν με το μύθο, το παιχνίδι και την αστείρευτη επιθυμία για ανατροπή. Αν και τόσο διαφορετικός και παρεξηγημένος από τους πιο πολλούς, ο Δον Ντομίνγκο ήταν ο μόνος που τους δάνεισε με γενναιοδωρία τη ματιά του κι έμεινε πιστός, κοντά τους, σαν σκυλί, μέχρι τέλους . Ο Δον Ντομίνγκο ήταν ένας μοναδικός φίλος. Μέσα στην τραγικότητά του παρέμενε αισιόδοξος, τραγουδούσε άριες και φωτογράφιζε τον κόσμο όπως δεν τόκανε ποτέ κανείς.
Ιστορία τρίτη: Τα επτά θαύματα του κόσμου
Η Σόνια Ντε Ρουέντις ήταν ανθοδέτης η καλύτερη στην αγορά. Για τη Σόνια, η ανθοδετική ήταν δεν ήταν μια δουλειά ήταν μια υψηλή τέχνη, μέχρι κι από το εξωτερικό είχε προσκλήσεις για ανθοδέσμες γάμων και άλλων τελετών, όλα αυτά δηλαδή τα κωμικοτραγικά που κάνουν οι άνθρωποι για να γιορτάσουν την ανία και τις τύψεις τους καθώς απομακρύνονται μέρα με την μέρα , χρόνο με τον χρόνο από το όνειρο έλεγε η Σόνια Ντε Ρουέντις και γονάτιζε εμπρός από τα άνθη και τα φιλούσε και τα χάιδευε και τους μιλούσε με λόγια τρυφερά και πολλές φορές μοιραζόταν μαζί τους τα μυστικά της κι έμεινε εκεί σιωπηλή για ώρα πολύ για να τα παρηγορήσει και να παρηγορηθεί. Πολλές φορές ακουμπούσε στο στήθος της έναν κατάλευκο ασφόδελο ή ένα κατακίτρινο τριαντάφυλλο, έκλεινε τα μάτια της και χανόταν μέσα στο μαγευτικό άρωμα και την τελειότητα του ανθού. Όταν την είχα πρωτοδεί γυμνή, να τριγυρνά ανάμεσα από ολάνθιστες ουιστερίες, με μια αγκαλιά ολάνοιχτα, κίτρινα τριαντάφυλλα, έκανα να φύγω, ντράπηκα και φοβήθηκα μην τη φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά αυτή συνέχισε την δουλειά της, σα να μην συνέβαινε τίποτε. Μου χαμογέλασε αθώα και ανένοχα κι εγώ κάθισα προσεκτικά στο ξύλινο πάτωμα, να μη ταράξω τη ηρεμία και τις σκιές, που περιδιάβαιναν μέσα στο χώρο, σε ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο δωμάτιο, ψηλοτάβανο, στον τελευταίο όροφο ενός νεοκλασικού σπιτιού, με γύψινα σχέδια στην οροφή, τεράστια φωτεινά ξύλινα παράθυρα, γεμάτο από λουλούδια, κορδέλες, vintage καρφίτσες, χάντρες, κρύσταλλα, μαργαριτάρια, γυψοφίλη, αστεράκια, αστερίες, κογχύλια, πεταλούδες και φουντίτσες από γούνα, ενώ στον κεντρικό τοίχο δέσποζε ένας τεράστιος πίνακας, αντίγραφο από τον Κήπο των επίγειων απολαύσεων του Ieronymos Boss. Εκεί πρωτάκουσα τη μουσική του ονείρου, τον αναστεναγμό ενός αγνώστου κόσμου, που ποτέ δεν είχα υποψιαστεί, αλλά κρατούσε μυστικό και καλά περιφρουρημένο η Σόνια Ντε Ρουέντις. Τα όνειρα φιλοξενούν τον άνθρωπο, μου είπε, από την πρώτη μέρα που γεννιέται. Τον βυζαίνουν, του προσφέρουν ασφάλεια, υπερίπτανται μαζί του στο απέραντο σύμπαν. Τον μαθαίνουν να στροβιλίζεται μέσα στις μαύρες τρύπες της ζωής με θάρρος κι εκεί που πιστεύει ότι πάει χάθηκε για πάντα μέσα στην σκοτεινιά και στο αδιέξοδο, τσουπ, ξεπροβάλλει αναγεννημένος από το κουκούλι της μοναξιάς του. Αυτά να μάθεις κι όχι αυτά που παπαγαλίζεις στο σχολείο. Να θυμάσαι, ότι η επιθυμία γεννά το όνειρο, όπως η γη τα λουλούδια και το όνειρο γεννά τη ζωή, όπως τα λουλούδια το άρωμα κι ο άνθρωπος, είναι το πιο μαγευτικό άρωμα ακόμη κι όταν στάζει αίμα. Την κοιτούσα περίεργα αλλά αυτή, αν και καταλάβαινε ότι ήμουν μικρός για να κατανοώ αυτά που έλεγε, συνέχιζε να μου μιλά, κάνοντας συγχρόνως τη δουλειά της ή καλύτερα, ψιθυρίζοντας μέσα μου, σε έναν άγνωστο επί του παρόντος σε μένα εαυτό. Φύσηξε ένα ελαφρύ αεράκι και η Σόνια ντε Ρουέντις σηκώθηκε κι έκλεισε το παράθυρο για μην ανακατέψει ο αέρας τις κορδέλες με τη γυψοφίλη, σηκώσει ψηλά τους αστερίες και μπερδέψει τα κορδόνια με τις πεταλούδες και τα κογχύλια. Σαν γύρισε, κάθισε δίπλα μου. Ξέρεις ποια είναι τα επτά θαύματα του κόσμου; με ρώτησε. Ναι, απάντησα και άρχισα να λέω : η πυραμίδα της Γκίζας, ο κολλοσός της Ρόδου, οι κήποι της Βαβυλώνας….Τα επτά θαύματα του κόσμου, με διέκοψε η Σόνια Ντε Ρουέντις, είναι το φιλί στο ακρόχειλο, το ελαφρύ χάδι στο εσωτερικό μέρος του μηρού, τα μάτια, το ένστικτο, η αναμονή, τα βαμμένα δάχτυλα των ποδιών και η απουσία. Αυτό είναι το σύστημα από όπου ξεπηδούν και τα όνειρα. Όπως το κυκλοφορικό σύστημα αποτελείται από την καρδιά, τις αρτηρίες και τις φλέβες έτσι και τα όνειρα έχουν το δικό τους σύστημα.Μου ζήτησε να της ανεβάσω το φερμουάρ του φορέματός της. Ασυναίσθητα, ακούμπησα, τρέμοντας, τα χείλη μου στην πλάτη της. Αυτή έμεινε ατάραχη για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια έκανε ένα βήμα μπροστά κι άλλο ένα κι άλλο ένα και απομακρύνθηκε από κοντά μου και μετά από λίγο, την είδα να στέκεται, αιωρούμενη, έξω από το παράθυρο, με τα χέρια ανοιχτά, σα να ήταν πουλί.
Third Story-The Seven Wonders of the World
Sonya De Ruentes was a floral artist, the best one money could buy you. For Sonya, flower arranging was not a job but a higher art, and she would get business proposals even from abroad for wedding bouquets and other, to quote her, “ tragicomic functions people indulge in to celebrate their boredom and guilt as they grow further apart, day by day, year by year from their dreams”. She would kneel in front of the flowers and kiss them and caress them and talk to them with gentle words and many times she would share her secrets with them and would remain quiet for a long time to console them and get consoled herself. Quite often she would touch a snow-white asphodel or a bright yellow rose upon her breast, close her eyes and get lost in the flower’s magical scent and perfection.When I first saw her walking around the inflorescent wisterias completely naked, but for an armload of blooming yellow roses, I got scared I might embarrass her and the thought of leaving crossed my mind, but she carried on working as if nothing was going on. She smiled at me innocently, without guilt, and I sat down on the wooden floor with extreme precaution as not to perturb the calmness and the shadows roaming around this place, a big, a very big, high ceiling room on the last floor of a neoclassical house with plaster ornamental designs on the ceilings, huge, luminous wooden windows full to the brim with flowers, ribbons, vintage brooches, beads, crystals, pearls, baby’s-breath, little stars, seashells, butterflies and furry pom poms, while the main wall was dominated by a huge copy of the Garden of Earthly Delights by Hieronymus Bosch.It was where I first heard the music of a dream, the sigh of an unknown world the existence of which I had never before suspected since Sonya De Ruentes kept it secret and securely guarded. Dreams accommodate man from the day he is born, she said. They breastfeed him, they offer him security, they float with him in the endless universe. They teach him to bravely spin around in life’s black holes; when he believes that he is once and for all sucked into the darkness and the dead ends, peek-a-boo , he leaps out reborn from his solitude’s cocoon. That is what you need to learn and not what you are made to parrot at school. Remember that desire gives birth to dreams in the same way that the earth bears flowers and the dreams give birth to life, like the flowers emanate their scent and man always is the most enchanting scent even when he is dripping blood.I looked at her with curiosity but she, even though she knew that I was still too young to comprehend her words, would carry on talking, or rather whispering inside me, to a self I had not yet met, without ever stopping her work.Once a sudden breeze made Sonya De Ruentes stand up to shut the window so as the gust of wind would not tangle her baby’s breath ribbons, take her starfishes and make a mess of her strings with butterflies and seashells. She then sat next to me.“Do you know which are the seven wonders of the world?” she asked me.“Yes” I replied and I started naming them “ The Pyramids of Giza, the Colossus of Rhodes, the Gardens of Babylon…”“The seven wonders of the world” Sonya De Ruentes interrupted me “are the kiss on the verge of the lip, the tender fondling on the inner thigh, the eyes, the instinct, the waiting, the painted toenails and the absence. This is the system from which dreams jump out. Similar to the circulatory system that consists of the heart, the arteries and the veins, dreams have their own system.”She asked me to do up the zipper of her dress. Involuntary and trembling, I touched her back with my lips. She remained motionless for a few seconds and then made a step forward and then another and then another until she pulled away from me and then I saw her floating outside the window, with her arms wide open, as if she were a bird. Translation: Alexandra Samothraki